راز هستی از دیدگاه گابریل مارسل و حافظ

در خوانش فلسفه گابریل مارسل همواره این موضوع ذهن مرا به خود مشغود داشته که آیا غیر از فلسفه می توان ردای عرفان نیز بر تن این فیلسوف اگزیستانسیالیست خداباور فرانسوی پوشاند و اگر چه مفردات فلسفی و فکری بسیاری را در آثار او میبینیم اما همین نگاه راز آلود او به هستی آیا سرچشمه ای غیر از فلسفه محض هم دارد و از طرف دیگر در مواجهه با حافظ هم همین دغدغه را داشتم. اینکه آیا حافظ فقط یک شاعر است؟ این همه مفاهیم ارجمند در شعر او صرفاً از طبع شاعرانه او برخاسته یا ریشه در حکمت نیز دارد؟ آیا می شود حافظ را شاعری اهل تفلسف دانست؟ اگر فلسفیدن را ورای ارائه نظریات فلسفی، غور در مسائل هستی و واکاوی و حیرت و پرسش بدانیم بی شمار سوال و به فکر واداشته شدن در رویکردن به اشعار حافظ آیا دلیلی غیر از تفکر والای او دارد؟ آیا اقلیم فلسفه به قدری دور از دسترس است که هر انسان اندیشنده و اهل تفکری را که در مواجهه با طبیعت، انسان، هستی و ... سر در جیب تفکر و تأمل فرو می برد و در پی یافتن جوابی برای حیرت و سوالش است را نتوانیم اهل این اقلیم و وادی بدانیم؟ و هراس این که اشتباه کنیم تاب تحمل چنین نگاهی را از ما دریغ کند.اگر چه هزار نکته باریکتر ز مو وجود دارد برای تشخیص فلسفه از غیرفلسفه، به خصوص در وادی ادبیات و فلسفه اما وجود مفاهیم مشترک در شعر حافظ و فلسفه مارسل یا به نوعی پیدا کردن مفردات فکری هر دو و دغدغه های مشترکی که داشته اند و در دو ساحت جدا بدان پرداخته اند مرا بر آن داشت که حافظ و مارسل را به قیاس نشانده بی پروای آن که زیاده به خطا رفته ام.